تویی از جنس سکوت که سکوتت

همه شب در رویا خویش را میبینم

که خیابانها را پی تو می گردم

چهرهء غمگین و ضربان  قلبم

 میپرسد

که دوباره آیا من تورامی بینم

سالهاست ای جانا شده رویایم این

که بگردم شهر راتا ببینم رویت

ولی افسوس هر چه پی تو میگردم

گشتنم بیهودست اینو خوب میدونم

میدونم که رفتی زدیارم سالهاست

ولی این دل گویی هنوز تو اون روزهاست

شده کابوسم تو شده رویایم تو

دل غارت و رخ سوخته وعمرم تمام شد

خاکستر وجودم با تند باد تو در هوا شد

دیگر نماند اثری از نگاه من

آوارگی طریقت این بی نشان شد

بی بهایی را بها دادیم ما

عمر خود را به فنادادیم ما

گیریم که خلق را به طریقی فریفتی

بادست انتقام طبیعت  چه میکنی

اشک در چشمان من خشکیده است

نازنین رو یای پرپر گشته ام

آرزو یی که به یغما رفته ای

هرنفس با سوز جانم می رود

قصهء عشق است و جانم می رود

ای گل پرپر جهانم میرود

سوز عشق و روزگار نا مراد

از پی هجران جانم میرود

هر کلام از بی مرامان زمان

نیشتر بر قلب و جانم میزند

زنده ام در ظلم و دوران ستم

قبله ام را میکنم خاک وطن

سربدارم سربداری پاک باز

آرشم در راه ایران جانباز

سر فرازو سر بلند ایران من

میدهم در راه تو من جان وتن

شکایت از خدا دارم

این همه غم چرا دارم

به جرم انسان بودنم

این همه من بها دادم

عدالتت.توهمه

هرچی بگم بازم کمه

تواین دو روز زندگی

نصیب من همش غم

ناظر بر رفتارمی

تو اون خدای عادلی

خودت بگو بهم چرا

حکایتم پر از غم

بندهء ناشکر نبودم

اسیر د نیا نبودم

غرورو دفن کرده بودم

بندهء بتها نبودم

دست نیازم رو به تو

رازونیازم همه تو

هر کجا که وسوسه بود

پناه من میشدی تو

غافل از این خیال خام

که از جهان بگیری کام

برای توشع آخرت

حتی ننوشیم دو سه جام

حروم نمودی شادی رو

ندیدی دلقک بازی رو

وعدهء دوزخ و بهشت

به اسم دین چطر بازی رو

هنوز خداخدا میگیم

عمرمون و فنا میدیم

کی میرسه روز جزاء

که از ستم رها بشیم

رفتی وآتش گرفت جانم عزیز

آتش جانم مرا سوزاند عزیز

ای گل باغ بهشت پرپرشدی

رفتی و با خاک همبستر شدی

آرزوهایم به تاراج رفته است

آه گل نازم پرپر گشته است

خسته ام از جهل عقل ناقسم

از جفای خود به خود من عاجزم

من ستم کردم بنام عشق به خود

خود شکستم سوختم از عشق چه سود

سوز دل لبخند ربود از چهره ام

سالهاست از زجر عشق دل مرده ام

جان من عاشقی حکمش فناست

دیده ات اندیشه ات حکمش خطاست

ببین این مرگ بارانیم

توای بنیان ویرانیم

خلوص نیتم مانده

در این دوران بد نامیم

اگر از اوج به زیر افتم 

به قعر چاه می خفتم

بدان هرگز فروشی نیست 

وجود ارغوان من

اسیربند دیوانم

گرفتار غم هجرم

نمودن قاضیان غارت

مرا در دورهءنکبت

منم ایرانی ویران

اسیر دست بد دینان

چه غارت کردنم آسان

به عدل وحکم بد کیشان

تجارت کرده اند با من

که غارت کرده اند جانم

بدان از جان میگویم

که در ایران می مانم

رفتنم از ظلم تو بود

این ثمر جبر تو بود

کوچه به کوچه شهر به شهر

دربدریم لطف تو بود

قصهء باتوبودنم

صداقت جان وتنم

حکایت عشق توبود

حاصل اشتباه من

خطای این نگاه من

دل گرو مهر تو بود

کورشدم فناشدم

که محو ان نگاه شدم

به خاطر حماقتت

شب روکوچه هاشدم

مست وخمار مهرتم

هنوز گیر طلسمتم

تمام روزوشبم و

توفکر برق چشمتم

گمان نداشتی عاشقم

گرفتیم به بازیم

بازی سرنوشت من

نوشته شد بدست تو

ببین خراب و خاکیم

اسیر این تباهیم

غارت قاضیان شدم

ازاین ستم ناراضیم

ترانه هایم رنگ غم دارد

ببین صدایم صوت غم دارد

من پریشان،اسیردیوان

دراین بتستان شدم چه ویران

خداکجابود چراندیدش

صدای مظلوم رو نشنیدش

به قتل وغارت نظارگر بود

این همه ظلم وچطور ندیدش

دلم گرفته خراب ایام

نگارکم من شدم سیه فام

‌چه بی قرارم این شب تارم

کنایه هاشون نکرد خرابم

دیگه امیدی به ایزدم نیست

خدا برایم شد یه تندیس

بت نپرستم اگر چه مستم

خراب افیون دل شکستم